एकदिन धनाढ्य व्यापारीले आफ्नो
छोरालाई देशका पहाडी दुर्गम गाउँतिर मानिसहरू कसरी गरिविमा बाचिरहेका छन ? देखाउन लगेछ ।
केहि दिन गाउँमा विताएर फर्कदै गर्दा बाउले छोरालाई
सोधेछ- 'यात्रा कस्तो रह्यो ?'
'गज्जप' -छोराले उत्तर
दियो ।
'मानिसहरू कसरी गरिवीमा बाँचिरहेका
छन, देख्यौँ नी तिमीले'
'अँ, देखे' -छोराले
जवाफ फर्कायो ।
त्यसो भए भन त मलाई- 'यो
यात्राबाट तिमीले के सिक्यौँ ?'
तब छोराले भनेछ:
- मैल के देखे
भने हाम्रो घरमा एउटा कुकुर छ जब कि उनीहरूसँग
चार-चारवटा कुकुर थिए ।
- हाम्रो घरअगाडी
सानो स्वीमिङपुल छ, जुन
गार्डेन सम्म पुगेको छ तर उनीहरूसँग विशाल ताल नै थियो जुन
धेरै टाढासम्म फैलिएको थियो ।
- हाम्रो बगैचा र घरलाई
राती ल्याम्पोष्टका वत्तिहरूले उजिल्याउँछ तर तीनिहरूका घर, आँगन, खेत,
बारी, बन, जंगललाई रातमा आकाशका
तारहहरूले उजिल्याउँथे ।
- हाम्रो घर जाने बाटो
रिंगरोडबाट एउटै छ जुन साँघुरो र भित्री चोक सम्मका लागि छ तर तीनिहरूको घर
जाने बाटोहरू त जताततैबाट थिए ।
- हाम्रो घर थोरै जमिनमा बनेको छ तर
तीनिहरूसँग कति धेरै जमिन थियो र घर कति
धेरै जग्गामा बनेको थियो।
- हामीले सँधै खाना किनेर
खानुपर्छ तर तीनिहरूले आफै उत्पादन गर्थे ।
- परिवार र सम्पत्तिको
सुरक्षाका लागि हाम्रो घर पर्खालले घेराबन्दी गरेको छ तर
तीनिहरूका घर गाउँलेहरूका घरहरूबाट
घेरिएका थिए । तिनीहरू संगोलमा थिए, सुरक्षा, साथ
र सहयोग उत्तिकै थियो ।
छोराको कुरा सुनेर बाउ एकछिन अलमल्लमा
पर्यो । पुन: छोरोले
भन्यो- 'धन्यवाद, पीता ! 'हामी
कति गरिब रहेछौँ' भन्ने कुरा देखाउनु भएकोमा ।
- पाउलो कोइलो
- अनुवाद: सन्तोष
No comments:
Post a Comment